ისტორიკოსი და ჟურნალისტი, გიორგი კალანდია კორონავირუსის შემდეგ შესაცვლელ დამოკიდებულებებზე წერს და აღნიშნავს, რომ სამყარო ისეთი ვეღარ იქნება, როგორიც იყო…
“უკვე დროა, ამაზე ხმამაღლა ავლაპარაკდეთ!
დიახ, უკვე ყველა ვხდებით, რომ სამყარო და მათ შორის საქართველოც, ისეთი ვეღარ იქნება, როგორც მანამდე იყო! ვერ ან არ უნდა იყოს უაზროდ აჩქარებული, გარემოსადმი აგრესიული და ისეთ არაფრის მომცემ პრიორიტეტებზე ორიენტირებული, როგორიც პანდემიამდე იყო! ამ საერთო საკაცობრიო ჟამიანობამ მთელს პლანეტას და მათ შორის ჩვენც დაგვანახვა, რომ ბევრი უნდა დავუბრუნდეთ სოფელს, მიწის დამუშავებას, უფრო ლმობიერად უნდა მოვექცეთ ბუნებას, მოვიხმაროთ მინიმალური, იმისათვის, რომ არ დავკარგოთ ყველაზე მაქსიმუმი.
თურმე ყველა ჩვენგანს შეგვიძლია, ვიცხოვროთ მშვიდ და უხმაურო ქალაქში, სადაც ჰაერი სუფთაა, დილა კი ჩიტების ჭიკჭიკით იწყება და არა მანქანების ზათქით!
უნდა მივხვდეთ, რომ ჩვენს ჩაცმას, ჭამას, გართობას, ფუფუნებას არ უნდა შევწიროთ ყველაფერი ცოცხალი, რაც ჩვენ გარშემოა, თუ ჩვენს კარგ სახლებს, მანქანებსა და ბრენდებს ყველაზე ღირებულში ეკოსისტემაში გავცვლით, მაშინ მინიმუმ 4 კედელში, მაქსიმუმ კი 4 ფიცარში გამოკეტილი ვრჩებით!
ჩვენ, კაცობრიობის შვილები უნდა მივხვდეთ, რომ ყველა ჩვენი მეცნიერული მიღწევა, გენიალური იდეა, არქიტექტურული შედევრი და ბრწყინვალე ხელოვნების ნიმუშიც კი ფუჭია და არაფრის მომცემი, თუ ბუნების ბალანსი დაირღვა! სწორედ ამიტომ გენიალური ვაჟა-ფშაველა წერდა: „ბუნება ღვთაებრივი ჰარმონიის გამოვლინებაა, ადამიანი კი ამ ჰარმონიის ნაწილი და როგორც არ უნდა იყოს მისი საამწუთიერო ინტერესები, იგი საბოლოოდ განწირული იქნება, თუ ბუნების გრძნეულ ენას არ მიუგდებს ყურს, მის უხილავ სულიერებას არ ირწმუნებს და მის ტკივილს არ გაიზიარებს. ბუნება ოდესმე სამაგიეროს გადაუხდის თავის ყოვლისშემძლეობით გაამპარტავნებულ ადამიანს და მარტოდმარტოს დატოვებს ცხოვრების დამშრალი მდინარის უსიცოცხლო, უხმო და უჩრდილო ნაპირზე…“
დღეს მარტონი დავრჩით, იმედია, მდინარე ჯერ კიდევ ბოლომდე არ დამშრალა.
